Πολυξένη Ακλίδη

Μία παράσταση του Cezaris Grauzinis βασισμένη στο μυθιστόρημα του Λόγγου και τη μετάφραση του Ρόδη Ρούφου από το Θέατρο "Πορεία".

Σκηνοθεσία: Cezaris Grauzinis
Σκηνικά - Κοστούμια: Vytautas Narbutas
Μουσική : Martynas Bialobzeskis
Φωτισμοί : Μελίνα Μάσχα

ΠΑΙΖΟΥΝ :
Πολυξένη Ακλίδη, Δημοσθένης Ελευθεριάδης, Εύα Κεχαγιά, Δημήτρης Κουρούμπαλης, Βασιλική Κυπραίου, Μανώλης Μαυροματάκης, Μάρω Παπαδοπούλου, Απόστολος Πελεκάνος, Δημήτρης Τάρλοου.

Η παράσταση είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα της ύστερης ελληνικής αρχαιότητας του Λόγγου "Δάφνης και Χλόη: ταξίδι αναψυχής" και την μετάφραση του Ρόδη Ρούφου, όπου περιγράφεται ο έρωτας δύο νέων στα βοσκοτόπια της Μυτιλήνης.

Ο Grotowski στο τέλος της δεκαετίας του '60 επιχειρεί μια παραθεατρική δουλειά στην προσπάθειά του να επανα-ιεροποιήσει το θέατρο. Ακολουθεί ένα πείραμα στην ύπαιθρο και τα δάση σε μεγάλης διάρκειας μαθήματα, κυρίως ολονύχτια, φέρνοντας σε επαφή μια μικρή ομάδα ηθοποιών με δασκάλους από την Κορέα και το Μπαλί, οι οποίοι διδάσκουν ασιατικές τέχνες και αυτοσχεδιαστικές ψαλμωδίες, και προσθέτοντας και δικής του έμπνευσης τεχνικές (όπως τρέξιμο στο σκοτάδι κ.ά.), έχοντας ως στόχο να βρει ο άνθρωπος το "αρχικό", το "ολοκληρωμένο", το "ουσιαστικό", που θα μπορέσει να το αποτυπώσει σε μια εξελικτική πορεία του θεάτρου.

Ο σκηνοθέτης είναι εμφανώς επηρεασμένος από ανθρώπους του θεάτρου που πίστεψαν πως το σώμα είναι ένα "κείμενο", το οποίο για να αποκωδικοποιηθεί και να γίνει πλήρως αντιληπτό πρέπει να αντιμετωπιστεί μέσα από τη δική του εξελικτική πορεία. Πρέπει επιτέλους να δούμε πώς ο τρόπος λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος επέβαλε ένα νέο κοινωνικό καθεστώς υποδειγματικών στάσεων και κατά συνέπεια καινούργιους σωματικούς κώδικες. O Cezaris Grauzinis, κάνοντας αυτή τη νέα ανάδυση στο έργο αποκαλύπτει πώς με τη γλώσσα του σώματος γεννιέται μια θαυμαστή σειρά μορφών, χάρη σε αρχές που τη μεταγγίζουν ποιητικά σε ζωτικότητα, σε παιχνίδι. Η αρχέγονη αυτή μορφή επικοινωνίας των ανθρώπων θα μετατρέψει τον απολιθωμένο λόγο χρησιμοποιώντας το σώμα του ανθρώπου, τους ήχους που παράγει, κατεργασμένους και μη, σε ένα είδος εκφραστικής ολοκλήρωσης, αποκαλύπτοντας μια αλήθεια συναισθηματική που θα επαναφέρει τον άνθρωπο στο ονειρικό παιχνίδι της νεότητας, χωρίς να τον απομονώσει από το γεγονός της πραγματικότητας.

Ο Λιθουανός σκηνοθέτης έξυπνα χρησιμοποιεί τον ηθοποιό ως μέσο για να δομήσει και να αναδομήσει πάνω του ο θεατής, αποικίζοντας το σώμα του, μια υποκειμενικότητα που θα στηρίζεται στη φαντασία, στην συναισθηματική αναζήτηση εικόνων.

Οι ηθοποιοί κατάφεραν να λειτουργήσουν ως ομάδα, αξίζει να αναφερθεί η εκφραστικότητα και η πλαστικότητα του προσώπου της Πολυξένης Ακλίδη, η οποία σου έδινε την εντύπωση πως δραπέτευσε από ταινία του Αλμοδοβάρ, ο Μ. Μαυροματάκης έχει μία συσσωρευμένη υποκριτική μέθοδο που τον βοήθησε να διαγράψει με εσωτερικό τρόπο μια ανάλαφρη γκροτέσκα φιγούρα, μπράβο του, η κίνηση και ο ρυθμός της Β. Κυπραίου ήταν σωστά επιμελημένοι.

Το σκηνικό υφολογικά σωστό. Τα κοστούμια ήταν στο ύφος της παράστασης, αποπνέοντας τις στάσεις της σύγχρονης κοινωνίας, η οποία θέλει τον άνθρωπο ως αντικείμενο υπερπαραγωγής σε σαπουνόπερα.

Το "Δάφνης και Χλόη" είναι μία παράσταση που όχι απλά μπορείτε να δείτε απροκάλυπτα, αλλά που "πρέπει" να δείτε άπαντες, μήπως και αυτή η σπίθα ζωτικότητας που αποπνέει γίνει αρκετή για να πυροδοτήσει την καθημερινότητάς σας με ποίηση!

Μαρία Δαμιανίδου